Już w XV wieku uczeni w dziedzinie medycyny z kultur Dalekiego Wschodu, takich jak Chiny, polegali na produktach bogatych w witaminę A w leczeniu pacjentów cierpiących na ślepotę kucą. W tamtym czasie nie było jednak jeszcze wiadomo, czy substancja czynna zawiera wspomnianą witaminę. Lekarze znacznie częściej wierzyli w pozytywną moc stosowanych pokarmów. Skuteczność została potwierdzona kilkukrotnie i od XX wieku skłoniła system opieki zdrowotnej do bliższego przyjrzenia się powiązaniu diety, czyli świadomemu usuwaniu niektórych składników odżywczych z poprawą ogólnego stanu zdrowia.
Doprowadziło to do odkrycia, że brak niezbędnych kwasów tłuszczowych sprzyja długotrwałym problemom ze wzrostem, chociaż testowano to tylko na ssakach. Dopiero w 1913 roku, kiedy Thomas Burr Osborne, Lafayette Benedict Mendel i Elmer McCollum z powodzeniem wyizolowali niezbędny do życia retinol (często określany jako witamina A), badacze i lekarze rozpoznali rzeczywistą zależność organizmu od niektórych witamin, a także od witaminy A.
W tym celu w 1916 r. sklasyfikowano różne witaminy, a w 1920 r. po raz pierwszy nazwano ją witaminą A. Od tego czasu stale bada się jej wpływ na organizm, rozwój i konsekwencje niedoboru witaminy A aby konkretnie ukierunkować witaminę, aby móc korzystać ze zdrowia.